Polecamy książkę Akademia sukcesu

http://www.zlotemysli.pl/estrony,darmowy-fragment/ alt="Akademia sukcesu" />

Wyjeżdżasz? Zabierz ze sobą kartę VISA

Puszcza białowieska i mieszkajaca tam największa populacja żubra

Puszcza Białowieska – kompleks leśny położony na terenie Polski i Białorusi, odznaczający się dużymi walorami przyrodniczymi i historycznymi. W Puszczy Białowieskiej zachowały się ostatnie fragmenty lasu o charakterze pierwotnym. Rozległy masyw leśny dziś nazywany Puszczą Białowieską składa się z czterech dawnych łączących się ze sobą puszcz. Większość polskiej części Puszczy Białowieskiej zarządzana jest przez Nadleśnictwa: Białowieża, Hajnówka i Browsk w ramach Leśnego Kompleksu Promocyjnego „Lasy Puszczy Białowieskiej.

Drzewostany dzisiejszej Puszczy Białowieskiej rozwinęły się na obszarze staroglacjalnej wysoczyzny morenowej (tutaj w formie moreny dennej i ablacyjnej) uformowanej wskutek zanikania lądolodu środkowopolskiego[6][1]. W polskiej części puszczy wyróżnić można cztery zasadnicze typy krajobrazu, uwarunkowane geologicznie i związane ze specyficzną pokrywą glebową oraz roślinnością.

Dominującym i najbardziej typowym krajobrazem puszczy są płaskie równiny gliniastej moreny dennej zajmujace nieco ponad 40% powierzchni polskiej części kompleksu. Pokrywają je gleby brunatne, gleby płowe oraz opadowo-glejowe. Rosną tu lasy liściaste, głównie grądy subkontynetalne reprezentujące zespół Tilio-Carpinetum. Zazwyczaj, nawiązując do przyległych łęgów i torfowisk, rozwijają się one w formie wilgotnej. Duże zróżnicowanie siedlisk oraz ich mozaikowość odpowiadają za wysoki stopień różnorodności biologicznej tych terenów. Zachowało się tutaj również stosunkowo dużo starych drzewostanów oraz drzewostanów o charakterze naturalnym.

Puszcza Białowieska leży w dorzeczu Narwi i Bugu. Do głównych rzek puszczy zaliczamy Narewkę, która zbiera wody ze wschodniej, centralnej i północnej Puszczy Białowieskiej i odprowadza je do Narwi. Najważniejsze dopływy Narewki to: Łutownia, Orłówka, Hwoźna, Barszcza i Jabłoniówka. Drugą rzeką co do wielkości jest Leśna Prawa, która zbiera wody z południowo-wschodniej części Puszczy Białowieskiej i odprowadza je do Bugu. Najważniejsze dopływy rzeki Leśnej to: Chwiszczej, Perebel i Przewłoka. Poza wyżej wymienionymi rzeczkami, znajduje się tu szereg mniejszych strumieni i okresowych cieków w liczbie 78. W polskiej części Puszczy znajdują się 3 kompleksy sztucznych zbiorników wodnych: Topiło, Białowieża, Gnilec.

Bogata flora Puszczy Białowieskiej obfituje w gatunki rzadkie, zagrożone i chronione. Przykładem jest tu sasanka otwarta przedstawiona na poniższej fotografii.

Wartościową cechą drzewostanów puszczańskich jest również zachowanie w wielu ich partiach naturalnej toposekwencji zbiorowisk roślinnych – ich wzajemnego układu w przestrzeni wymuszonego zróżnicowanymi warunkami siedliskowymi. Najlepiej jest to widoczne w dolinach cieków wodnych gdzie można obserwować pasmowy układ różnych typów lasów począwszy od podtapianych łęgów po rozwijające się na suchych wyniesieniach bory sosnowe. Poniższa fotografia przedstawia mozaikowy układ zbiorowisk leśnych. Na pierwszym planie widoczny ols z udziałem świerka.

Puszcza białowieska, ze względu na duże zróżnicowanie siedlisk oraz zachowanie naturalnych, nie zniekształconych przez gospodarkę leśną drzewostanów obfitujących w martwe drewno w rożnym stanie rozkładu uznawana jest za jedną z najważniejszych ostoi grzybów na kontynencie europejskim. Występują tu liczne ginące relikty puszczańskie a także duża grupa gatunków borealno górskich i borealnych, często w rożny sposób związanych z obecnością na tym terenie świerka. Pomimo niepełnych do tej pory badań szacuje się że rośnie tu około 4 000 gatunków grzybów, w tym 1500 - 2000 gatunków grzybów wielkoowocnikowych. Pełnią one niezmiernie ważną role ekosystemową wchodząc w mikoryzę z drzewami oraz rozkładając martwą materie organiczną. Występuje tu również około 400 gatunków porostów według aktualnej systematyki zaliczanych do królestwa grzybów jako grzyby zlichenizowane.

Na terenie Puszczy Białowieskiej występują przedstawiciele rożnych grup ekologicznych makrogrzybów. Bardzo cenną z punktu wiedzenia ochrony bioróżnorodności grupą są zasiedlające martwe drewno grzyby nadrewnowe oraz występujące na żywych drzewach grzyby nadrzewne. Ponadto wyróżnić można naziemne gatunki mikorytyczne i saprofityczne, gatunki naściółkowe (np. rozkładający ogonki liściowe liści klonów Lanzia luteovirescens), pasożyty roślin i innych grzybów, gatunki pirofilne zasiedlające węgiel drzewny w miejscach dawnych ognisk lub pożarów, a także gatunki rozkładające owocniki innych grzybów oraz odchody zwierzęce (najliczniej występujące na odchodach żubrów - co najmniej 38 gat.)>

Z pośród wykazanych z terenu Puszczy grzybów wielkoowocnikowych blisko 400 figuruje na Polskiej Czerwonej Liście Grzybów Zagrożonych, w tym 130 gatunków jako wymierające, 90 jako narażone na wymarcie a 144 jako rzadkie. Występuje tu miedzy innymi skrajnie rzadki i znany tylko z 3 stanowisk na świecie kolcowniczek białowieski opisany z terenu Białowieskiego Parku Narodowego w 1965 roku. Ze względy na niezwykłe warunki środowiskowe na terenie Puszczy spotkać można też około 200 gatunków niewystępujących nigdzie indziej w Polsce. Są to miedzy innymi związany z martwym drewnem wiązów żyłkowiec różowawy, który przedstawia fotografia.

Na terenie Puszczy białowieskiej żyje 58 gatunków ssaków co stanowi ponad 70 procent fauny niżowej Polski w obrębie tej grupy. Z pośród występujących tu gatunków 33 podlegają w Polsce ochronie prawnej, a 12 figuruje w Polskiej Czerwonej Księdze Zwierząt.

„Wizytówką” Puszczy Białowieskiej jest żubr, którego stada w tutejszych lasach są największą wolną populacją na świecie. W polskiej części puszczy w 2011 roku odnotowano 473, natomiast w 2012 roku 481 osobników – w tym 58 zeszłorocznych cieląt, co stanowi najwyższa liczebność od czasu przywrócenia gatunku naturze. Wśród ssaków kopytnych, poza żubrem, spotyka się jelenie Cervus elaphus, sarny Capreolus capreolus, dziki Sus scrofa oraz nieliczne obecnie łosie. Występują tu też duże drapieżniki – ryś oraz wilk.

Oprócz tego występują tu płazy, gady, ptaki. Chcesz wiedzieć więcej zapraszamy na stronę http://puszcza-bialowieska.blogspot.com/

Podróż i spacer z dzieckiem

Polska stolica Warszawa

Warszawa

Warszawa to miasto stołeczne – stolica i największe miasto Polski, położone w środkowo-wschodniej części kraju, na Nizinie Środkowomazowieckiej, na Mazowszu, nad Wisłą. Warszawa jest ośrodkiem naukowym, kulturalnym, politycznym oraz gospodarczym na skalę europejską. Mieszczą się w niej siedziby parlamentu, Prezydenta RP, Rady Ministrów i innych władz centralnych. Warszawa jest także stolicą województwa mazowieckiego. Warszawa jest jedynym miastem w obecnych granicach Polski odznaczonym Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari (a drugim w historii Polski miastem po Lwowie).

Warszawa leży w środkowym biegu Wisły, na Nizinie Środkowomazowieckiej, w odległości około 350 km od Karpat i Morza Bałtyckiego. Jest jedyną w Europie stolicą leżącą w bezpośrednim sąsiedztwie parku narodowego.

Zamek Królewski, będący wcześniej jedną z głównych rezydencji książąt mazowieckich w obecnym stanie jest wierną rekonstrukcją barokowej budowli z XVII i XVIII wieku, dzieła m.in. Matteo Castellego, następnie Joachima Jaucha, Gaetana Chiaveriego, Carla Friedricha Pöppelmanna, Dominika Merliniego. Pomimo zniszczeń w latach 1939 i 1944, dzięki systematycznym ewakuacjom zachował się bogaty wystrój sal (m.in. Balowa, Audiencjalna, Tronowa, Marmurowa) z XVIII wieku, w tym liczne dzieła sztuki związane z dworem króla Stanisława Augusta (m.in. zespół wedut Canaletta, poczet królów Polski Marcella Bacciarellego, ponadto obrazy Rembrandta Uczony przy pulpicie i Dziewczyna w kapeluszu). Od strony południowej do Zamku przylega barokowy pałac pod Blachą, dzieło Jakuba Fontany budowane do 1730 roku. Przed zamkiem wznosi się Kolumna Zygmunta III Wazy, postawiona w 1644 roku (Clemente Molli, Augustyn Locci, i Constantino Tencalla).

Z okresu średniowiecza, do dziś zachował się zespół zabytków z późnego średniowiecza (w znacznym stopniu odbudowane i zrekonstruowane). Zachował się układ urbanistyczny z regularnym układem ulic i centralnie położonym rynkiem. W jego obrębie gotycka archikatedra (wcześniej fara staromiejska i kolegiata) Świętego Jana Chrzciciela, wielokrotnie rozbudowywana, przebudowywana, po ostatniej wojnie zrekonstruowana w stylu gotyku mazowieckiego. Wewnątrz ocalał późnogotycki krucyfiks z początku XVI wieku, ponadto fragmenty wystroju (m.in. kaplica Baryczkowska) z XVII i XVIII wieku. Miejsce pochówku książąt mazowieckich, królów, prezydentów i ważnych osobistości Polski (m.in. Stanisław August Poniatowski, Henryk Sienkiewicz, Ignacy Jan Paderewski, August Hlond, Stefan Wyszyński). Obok barokowy dawny kościół Jezuitów, z najwyższą na Starówce wieżą. Ponadto dawny kościół Augustianów pw. Św. Marcina, przebudowany w XVIII wieku w duchu baroku.

Trakt Królewski rozpoczyna się od placu Zamkowego, biegnie ulicami Krakowskie Przedmieście, Nowy Świat, Alejami Ujazdowskimi i prowadzi do rezydencji królewskich na Łazienkach i na Wilanowie. Przy Krakowskim Przedmieściu, przeważa zabudowa barokowa z XVII-XVIII wieku (kościoły i rezydencje magnackie), a ponadto zachował się cenny zespół budowli klasycystycznych (głównie pałace) i eklektycznych (hotele i kamienice czynszowe) z XIX stulecia.

Historyczna zabudowa Warszawy wielokrotnie była niszczona podczas wojen. Szczególnie ucierpiała podczas II wojny światowej. Miasto odbudowano dużym wysiłkiem społeczeństwa całego kraju. Za wzorcową uznaje się rekonstrukcję Starego Miasta, które 2 września 1980 roku zostało umieszczone na liście światowego dziedzictwa UNESCO jako wyjątkowy przykład całkowitej rekonstrukcji zespołu historycznego.

Warszawa jest głównym węzłem komunikacyjnym Mazowsza. Przez miasto przebiega droga ekspresowa S8, 5 dróg krajowych: DK2, DK7, DK8, DK61 i DK79 oraz 14 dróg wojewódzkich: DW580, DW629, DW631, DW633, DW634, DW637, DW638, DW706, DW711, DW717, DW719, DW724, DW801 i DW898. Po zniszczeniach II wojny światowej, powstania warszawskiego i powojennych rozbiórkach kamienic, w mieście poprowadzono i poszerzono kilka ciągów transportowych. Jednak przez kolejne dziesięciolecia, aż do lat 90. XX wieku inwestycje transportowe były daleko niewystarczające – Warszawa długo była jedną z nielicznych stolic europejskich pozbawioną metra, nadal brakuje kilku połączeń mostowych, miasto nie ma też obwodnic wyprowadzających ruch poza obszar miasta (nie licząc DK50 przebiegającej ok. 30 km od Warszawy) i ruch tranzytowy prowadzony jest przez centrum.

Zapraszamy

Nie czekaj dłużej, zanim wyjedziesz kup sobie mieszkanie, aby mieć gdzie wracać

Co warto zobaczyć: Malbork i średniowieczny zamek krzyżacki

Malbork to miasto w województwie pomorskim (północna Polska), na południe od Gdańska; znajduje się tam średniowieczny zamek krzyżacki.

Zamek w Malborku jest jednym z najznakomitszych przykładów średniowiecznej architektury obronno-rezydencyjnej w Europie

Zamek w Malborku (niem. Ordensburg Marienburg) – znajduje się na prawym brzegu Nogatu, gotycki, ceglany, warowny, otoczony fosą, wzniesiony w kilku etapach od 3 ćw. XIII w. do poł. XV w. przez zakon krzyżacki, początkowo konwentualny i siedziba komtura, w latach 1309–1457 siedziba wielkich mistrzów zakonu krzyżackiego i władz Prus Zakonnych, w latach 1457–1772 rezydencja królów Polski[1][2], od 1466 siedziba władz Prus Królewskich, od 1568 siedziba Komisji Morskiej, w 1772 zajęty przez administrację Królestwa Prus i zdewastowany w latach 1773–1804[3]; rekonstruowany w latach 1817–1842 i 1882–1944[3], zniszczony w 1945, ponownie rekonstruowany od 1947; w 1949 wpisany do rejestru zabytków, w 1994 uznany za pomnik historii[4], w 1997 wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO; od 1961 siedziba Muzeum Zamkowego w Malborku. W 1286 na południe od zamku lokowano Malbork (Stare Miasto), którego mury miejskie sprzężono z murem obronnym zamku w jednolity system obronny[3]. W 1388 na wschód od zamku założono Nowe Miasto. W latach 1626–1635 miasto i zamek otoczono wałem fortecznym o narysie bastionowym, zaś przyczółek mostowy na lewym brzegu Nogatu osłonięto dziełem rogowym.

Obecnie na zamku znajduje się Muzeum, więcej na stronie http://www.zamek.malbork.pl/

na ostatnim zdjęciu brama wjazdowa do Zamku

Chcesz znać historię zamku polecam książkę Małgorzaty Jackiewicz-Garniec i Mirosława Garniec: Zamki państwa krzyżackiego w dawnych Prusach: Powiśle, Warmia, Mazury. Olsztyn: Studio Wydawnicze ARTA Mirosław Garniec, 2006